Ty ? Nie wyglądasz !

Witajcie kochani. Dzisiaj post tak bardzo osobisty, że nic bardziej prywatnego na głębiny internetu nie mogłam z siebie wywalić, chociaż zbieram się do tego już sporo. Kiedyś usłyszałam właśnie takie słowa jakie są w tytule. W końcu dotarło do mnie wtedy, że każdy z nas jest inny nie tylko pod względem wyglądu, charakterów, ale i problemów jakie go spotykają, a po długim czasie to problemy kształtują naszą osobowość.   W tamtym roku szkolnym, zebrałam się na odwagę i powiedziałam kilku osobom o tym, że jestem chora na nerwicę lękową ... Baam. Zaskoczenie było spore, ale nie tylko dla nich, dla mnie również. Słysząc słowa: "Przecież cały czas się uśmiechasz", "Nie widać po tobie, żebyś miała jakieś problemy" i wiele innych zdań, odebrałam od ludzi również zrozumienie. Z czasem przestałam się bać mówić o tym głośno i dowiedziała się cała moja klasa. Ukrywałam to skrzętnie 8 lat, bo tyle borykam się z tym czymś. Momenty kryzysu ? Były dwa, kiedy na prawdę nie wiedziałam już jak wyjść z niektórych rzeczy, jak sobie z tym poradzić. Nie wiem co było bardziej dobijające, gdy całymi dniami oglądałam telewizję w łóżku - fakt, że ludzie mają gorsze problemy, czy fakt, że oni sobie z nimi radzą, a mi jest ciężko. W sumie każdy z nas dostał coś na miarę jego możliwości, przynajmniej takie odnoszę wrażenie. Jeżeli potrafisz z czegoś wyjść, nawet jeżeli jesteś w opłakanym stanie, ale małymi kroczkami wychodzisz to znaczy, że powoli wygrywasz. Poznając wielu ludzi i mówiąc im o swoim problemie reakcje były różne. Jedni zdziwienie, inni nie mieli w ogóle pojęcia o co z tym chodzi, a jeszcze inni ciszą i uśmiechem pokazywali, że rozumieją, co więcej po czasie znalazły się osoby, które też mają podobne problemy, lub wiedzą o co chodzi z doświadczenia. Takie zrozumienie i empatia dają dużo. Szczerze powiem, że ciężko jest wrócić po takim totalnym dole życiowym i zmasakrowaniu do normalnego życia, długo to zajmuje, ale to jest wykonalne. Tylko wszystko musi dziać się powoli, z czasem. Podczas wracania po jakimś mocnym zderzeniu z murem życiowym i tak nie raz wracają objawy, których nienawidzimy, borykając się z różnymi strachami, lękami, problemami. Ale wszystko jest wykonalne. Ja dostałam takie wsparcie, że mimo tego, że leżę czasami nisko, nie mam jak nie wstać, bo tyle ludzi dookoła małymi ruchami ciągnie do góry. Rodzina, przyjaciele, znajomi, pasje i zainteresowania pozwalają iść dalej. 

Post napisany z rozpędu, w notatniku w telefonie o 21:03 parę dni temu, ale mega dla mnie ważny. I na koniec mówię od razu. Nie, nie czuję się inna i gorsza ❤ 
Jeżeli chcecie czasami poczytać coś takiego to piszcie, może komuś się to przyda : I'm here